گرافیت و روش فرآوری آن

گرافیت (همچنین گرافیت) یک ماده معدنی بسیار رایج از رده معدنی "عناصر" است. این یکی از مظاهر طبیعی عنصر شیمیایی کربن در شکل خالص آن است و از خارج در سیستم بلور شش ضلعی متبلور می شود

گرافیت بلورهای مات ، خاکستری تا سیاه را به شکل شش ضلعی ، جدولی ، پوسته پوسته یا مانند ساقه تشکیل می دهد که دارای براقیت فلزی بر روی سطوح کریستال هستند. از طرف دیگر ، سنگدانه های حجیم یا دانه ای مات هستند. سختی Mohs آن بین 1 تا 2 ، تراکم آن در حدود 2.1 تا 2.3 گرم در سانتی متر مربع است و دارای یک رنگ خط خاکستری سیاه است.

ریشه شناسی و تاریخ

نام گرافیت از یونان باستان γράφειν (graphein) گرفته شده است که به معنی نوشتن است. وی اشاره به این واقعیت دارد که گرافیت با مالیدن برگهای منفرد ، که در مدادها استفاده می شود ، به راحتی رسوبی خاکستری روی کاغذ یا سایر سطوح ناهموار می گذارد. آبراهام گوتلوب ورنر این نام را در سال 1789 ابداع كرد ، كه پس از آن خود را در سطح بین المللی در جهان متخصص مواد معدنی تثبیت كرد و همچنین توسط انجمن بین المللی مواد معدنی (IMA) تصویب شد.

با توجه به هجی جدید آلمانی ، هجی کردن Grafit املا توصیه شده طبق Duden است.طبق توصیه شورای هجی کردن آلمان ، هجی ها گرافیت و گرافیت برابر هستند. با این حال ، گرافیت املایی از نظر فنی هنوز درست است. 

استفاده از گرافیت در اروپا می تواند به یک سنت طولانی از دوران ماقبل تاریخ نگاه کند. اولین نشانه های استفاده از آن را از میان سنگی در شمال ایتالیا می دانند. تکه های گرافیت خام به عنوان رنگ استفاده می شد و در گورها به مرده ها داده می شد. نمونه های بی شماری از رس گرافیت و سرامیک گرافیتی شده در Bohemia for the Neolithic وجود دارد. در بایرن ، در اوایل عصر مفرغ ، فرهنگ استراوبینگ به ویژه به دلیل استفاده زیاد از گرافیت ، بسیار مشهود است.

در اواخر عصر آهن در اروپای مرکزی (دوره لاتن) ، از گرافیت اغلب برای ضد آتش نگه داشتن ظروف ، به ویژه قابلمه ها استفاده می شد. در این دوره تجارت گسترده ای صورت گرفت که شامل گسترش کل فرهنگ لاتن بود. کانسارهای نزدیک پاساو و ýeský Krumlov (کروماو سابق) در اینجا به ویژه قابل توجه بودند. پس از فروپاشی فرهنگ سلتیک در اروپای مرکزی در جریان تسخیر رومی ها و گسترش ژرمنیک ، حدود 800 سال طول کشید تا اوایل قرون وسطی تا اینکه گرافیت دوباره در مقیاس وسیع تری در اسلاوی شرقی اروپای مرکزی استفاده شد. در آسیا (به ویژه چین ، که در مراحل اولیه باسواد بود) ، گرافیت به طرز شگفت آوری هیچ نقشی به عنوان یک ماده نوشتاری ایفا نکرد.

در قرن شانزدهم ، انگلیسی ها مقدار زیادی گرافیت خالص را کشف کردند که آن را نوعی ماده معدنی سرب ، گالنا می دانستند و آن را plumbago می نامیدند. تا اینکه در سال 1779 کارل ویلهلم شیله موفق به اثبات کربن خالص گرافیت شد. با وجود شواهد شیل ، اصطلاح "مداد" تا به امروز استفاده شده است (که قبلاً سرب اشک یا سرب آب نیز نامیده می شد). از آنجا که معلوم شد گرافیت نه تنها یک ماده خوب برای نوشتن است ، بلکه همچنین ماده مناسبی برای ریختن قالب گلوله های توپ است ، از اهمیت نظامی خاصی نیز برخوردار است. بنابراین z. به عنوان مثال ، در طول جنگ های ناپلئونی در آغاز قرن 19 ، صادرات مداد از انگلیس به فرانسه ممنوع شد